جی مَی وتی ملک کهن

*بهری چه مکران شعر
جی مَی وتی ملک کهن میـرین بلوچانی وطن
رشکِ یـمن داغِ ختـن دوستَی بسی نزّیکِ من
هنچو که ساه اندر بدن پر مَی دلا مثل چمن
تَی ڈوک و ڈَل دُرّ عدن گزّ و کُنر، سرو و سمن
زیرُک چو شاخ نسترن بیا تو بکن گو ما سخن
آ گوستگین گپان بجن دل چو زرا شد موج زن
تَی پاریگین ورنا کج انت دریا دل و لشکر شکن
کوهی پلنگ و کرگدن شاهین و تاجدارین هدن
از گردش دهر دو رنگ شت از جهانا نام و ننگ
دنیا مُج و تاریک و تنگ زرتگ بدان رسم فرنگ
سر برهنگا ترّنت ملنگ بی ریش و سر تاپین لونگ
پروشتگ بدان شیرانی ننگ کپتنت چه شاگان نرپلنگ
دمال کنت روباه لنگ مرتنت مه دریایا نهنگ
کراکیت پگل بر قصد جنگ رتکنت چه بانزا بال و چنگ
جوش جننت کانگشک و کنگ دنیا فریبا پوشتگ
مهر و وفا مردان شتگ لجّ و حیایا بال کتگ
*مولوی عبدالله روانبد

نوشته‌های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *