چرا وب می نگارید؟

صدیق حسین زاده بعد یک  غیبت نیمه کبری  😀 برگشته است. با چالش‌های دورنی و برای ایجاد چالش در دیگران آمده است. ده سوال او درباره چرایی نوشتن در دنیا وب می تواند  راهگشا  باشد. البته چند سوال از آنها تکرار است یا درون مایه ای همسان دارند. من سعی می کنم از دیدگاه خودم این چند موضوع را خیلی خیلی مختصر باز کنم. شاید جوابی که برای بعضی از سوالات  می گویم برای شما نیز مفید باشند.

هدف و چرایی نوشتن

هدف در مرحله اول اطلاع رسانی و تشویق دیگران به اطلاع رسانی از طریق فضای وب در جامعه است. ما در دنیایی زندگی می کنیم که دانش و آگاهی نقش اول در آن ایفا می کند. آگاهی توانایی است. می نویسیم تا آگاه باشیم،آگاه بمانیم و آگاه بسازیم.

چرا فضای مجازی

راحت‌ترین فضای موجود در دنیا برای نشر افکار وب است. برای نوشتن چندان به مقدمات اولیه در مقایسه با دنیای واقعی نیازی نیست. نویسنده،ویراستار و ناشر خود فرد است. همه چیز به عهده او است. دنیا بیرون موانع بسیار زیاد است. اینجا تقریبا آزادی در انتخاب موضوع و پردازش آن  از طرف نویسنده وجود دارد. دلیل دوم همه گیر شدن رسانه اینترنت است. البته ما هنوز در اول راه همه‌گیری هستیم.

مخاطبان

هر کسی که به دنیا وب دسترسی دارد و در هرجایی از جهان است می تواند مخاطب نوشته‌های ما باشد. مثلا من که درباره لینوکس و فناوری اطلاعات می نویسم از همه کشورها تقریبا مخاطب دارم. وقتی برای جامعه خودم درد دل می کنم جامعه بلوچستان و ایران نیز به سخنان می گوش می دهد. به طور کلی وب‌نگاران نماینده تفکر جمعی مردمان خویش می توانند باشند. اگر تفکر مردم با ما متفاوت است می توانیم فکر سازی کنیم. نگران قلیل بودن و در اقلیت قرار گرفتن جماعت وب‌نگار نباشیم زیرا آنها اندک ولی موثر هستند. شاید امروز به ظاهر تاثیر این حرکات به چشم نیاید اما مطمئن باشید روزی این حرکت مور وار را سیلی خروشان خواهید یافت. حداقل تجربه من چنین می گوید. بزارید براتان از تجربه شخصیم در همین زمینه بگویم. روزی که من و اطرافیانم شروع به گردش در اینترنت و نوشتن در آن کردیم در شهر کل سرعت اینترنت چیزی در حدود ۶۴ ک.ب!!! برای یک شهر دویست هزار نفری بود.  عملا صفر. در همان زمان وقتی کلمه بلوچ به فارسی و حتی انگلیسی را در گوگل جستجو می کردیم شاید کل صفحات با تمام تخفیفات چیزی در حدود صد صفحه وب بود. چیزی که الان حداقل نه میلیون صفحه فارسی،انگلیسی و غیره درباره بلوچ و بلوچستان وجود دارد. ما سعی کردیم با ساختن بلاگ و بعدها وب نوشته‌هایی از کتب موجود  بلوچ را به این دنیا دیجیتال معرفی کنیم. الان تقریبا در هر موضوع بلوچی بگردید چیزی حداقل مختصر خواهید یافت.

هنوز ما در اول راه هستیم مخاطبان ما بسیار اندک هستند. باید با گسترش فرهنگ وب میان مردم بلوچ سعی کنیم آنها را از این مزیت بزرگ آگاه سازیم.

درباره همراهی هم نظرم مانند محتوا است. ما کم کم هم فکران خود را در دنیا مجازی و غیر مجازی خواهیم یافت. این مستلزم کارها زیادی است. بزارید یک خاطره‌ای از جذب مخاطب براتان بگویم. زمانی اصلا بلوچ در دنیا مجازی و حتی واقعی شناخته شده نبود. اما با کارهایی که امثال شما انجام دادید توانسته‌ایم فرهنگ بلوچ را تا حدودی معرفی کنیم. روزی مشغول چک کردم ایمیل‌‌هایم بودم دیدم کسی از طریق ویکی‌پدیا به من پیام داده است که سایتی درباره فروش گیاه و دانه‌ها دارد. کارش فروش دانه‌های گیاهان و ملزومات باغبانی است. از من خواسته بود سایت آنها را به بلوچی ترجمه کنم. برای این کار مبلغی هم تعیین کرده بود و حتی پیشنهاد داده بود از گیاهان و دانه‌هایش برایم از اسلواکی! چیزهای بفرستد. برایم واقعا عجیب بود که کسی در اسلواکی می خواهد سایتش را به بلوچی ترجمه کند! آنهم سایت فروشگاهی، مگر چند بلوچ می توانند از او دانه و گیاه بخرند. آیا چنین چیزهایی از تاثیرگذاری کارهای ما حکایت ندارد؟

جامعه و تاثیرپذیری

دنیای وب یک آزمایشگاه برای تولید،آزمایش و بسط یک تفکر در جامعه است. محیط آن را می توان کنترل کرد. می توان در شرایط مختلف یک پدیده را آزمود بدون آن که تاثیر مخرب در جامعه واقعی داشته باشد. ما در این آزمایش‌ها می توانیم مولفه‌های مختلف را در شرایط ایده‌ال و استاندارد آزمایش کنیم بعدا می شود از این دستاوردها در جامعه استفاده کرد.

البته باید هنوز کار شود. نباید در تسری دادن مباحث پاستوریزه دنیای وب به جامعه تعجیل کرد. ممکن است نتیجه عکس داده و در شرایطی فعالین این عرصه را سرخورده کند. پس هنوز برای سنجش میزان تاثیرگذاری این حرکت بر روی کل جامعه زود است وارد فاز نتیجه‌گیری شویم.  باید این جریان آن قدر قدرتمند و گسترده شود که وقتی وارد دنیای واقعی شد، نشود به راحتی آن را نادیده گرفت و از تاثیر آن کاسته شود.

حل مشکلات از گذر نقد

نقدکردن صرفا گرفتن ایراد نیست. مرحله اول نقد داشتن اطلاعات و شناخت کافی منتقد از جریان مورد بحث است. به نظرم جریان نقد از درون جامعه بلوچستان در مرحله اول است. ما باید بسیار بخوانیم و جامعه خود را دقیقا بشناسیم. شناخت منجر به نقد از درون است. ما نمی توانیم از دیگران توقع داشته باشیم جامعه ما را نقد کنند چون آن‌ها عناصر سازنده جامعه ما را به درستی نمی شناسند پس تحلیل چندان درستی نمی توانند ارائه دهند. هر چند نظر یک ناظر بیرون در بسیاری از موارد کارگشا خواهد بود.

جامعه حساسی داریم. حداقل مباحثی که از منظر نقد درون فضای وب از سوی افراد جامعه بلوچ بیان می شوند خود به خود حساسیت برانگیز هستند. اگر این نقدها از سوی دیگران انجام شود جامعه به حالت دفاعی می رود و سعی در رد آن نقد‌ها حتی، اگر هم صحیح باشند، می کند. پس اگر ما نقد کنیم این حساسیت‌ها کمتر است. در ضمن ما یک مزیت دیگر داریم که آن عضویت در همان جامعه است. پس اگر نقد می کنیم در واقع خود را نقد کرده‌ایم و با پذیرش نقد‌‌های درست خود را اصلاح می کنیم. این اصلاح  فردی منجر به اصلاح جمعی خواهد شد.

تنها منشا مشکلات جامعه ما  عوامل دورن جامعه نیست. اما ما در دورن جامعه معضل بسیار بزرگی داریم که حتی اگر از برون بتوان عوامل مشکل‌زا را برداشت نمی توان بدون آن کاری از پیش برد. آن عدم آگاهی جامعه است. همانگونه که بالاتر گفتم ما باید سعی کنیم جامعه را با دادن اطلاع آگاه کنیم. این حرکت می تواند در رفع هر دو نوع مشکل یعنی بیرون و دورنی بسیار موثر باشد.

از همه دوستان فعال در وب بلوچستان توقع می رود با تفکر و نگارش اهداف و برنامه‌های خود دیگران را در این راه یاری کنند.

نوشته‌های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

۵ دیدگاه

  1. سلام
    مصطفی من هم با نظرهایت که در جواب صدیق دادی موافقم. یک خواهش: بخاطر اینکه درک درستی داشته باشیم از راهی که آمدیم (منظور در وب نویسی) تا بتوانیم راه آینده را انتخاب کنیم.اگر امکان دارد نگاهی بیندازید به وبهای بلوچ در سال ۹۰ . بعد می توان بهتر به سوالهای صدیق جواب داد. ممنون

  2. حرکت و موج وبلاگ نویسی روند خوب و مناسبی را در بین قوم بلوچ و منطقه بلوچستان پیموده و اکنون می توانیم ادعا کنیم وبلاگ نویس بلوچ وجود خارجی دارد. اما صدیق به درستی پرسش هایی را مطرح کرده زیرا هر آغاز اگر صرفا آغازی باشد و هدفمند و با دوراندیشی همراه نباشد نه تنها مفید نیست بلکه زیان بار نیز هست.
    در همین پی اول اگر خود را باور و چشم انداز وسیعی برای خود ترسیم کنیم قطعا مورد ستایش نسل های بعد قرار خواهیم گرفت.