شعری از تاجمحمد طائر
گِپتگوں تچکء مادنیں راهے
سر بیاں دلجماں بهارگاهے
آ که جزم اَنت چه وتی جندءَ
آ نه نِند انت نچار انت همبراهے
روت بے چاڑی ء تهاریں شپ
کئیت روژنا ء چاڑیں بانگواهے
تئی دیدارءِ دلجمین واهگ
منا سر کنت ایمنیں جاهے
زاناں پیرے نوں کپتگ ے طائر
په تر گُرّ ایت مرچی روباهے