وب سایت مصطفی دانشور

شعری چه واجه مرحوم استاد عبدالرحمن پهوال – بلوچ شاعر – اوگانستان

دوست دارین دیدگان چو

من وتی ماتی دیاری

دشت و لوتین ریکسارا

باگ و سبزین نیزارا

دوست دارین دیدگان چو

سرومگین هاکانا آیی

نیوگ و آپانا آیی

آیی هور گرند و گروکان

مست و گج شانین رودان

صاف وسبزین آسمانی

چرگ وسیل شکاری

دوست دارین دیدگان چو

آییی دیرین سارو تارا

موسم و وشین بهارا

ریسگین سیاهین گدانان

پراه و سبزین دش و میدان

ترند و تیزین ماریانا

مست و کوهین لیروانا

میش وبگانی دوارا

شیوانی پاسو وختا

شوانگ شیپول توارا

گرم و جان سوچین لواری

لور و گواتی

سبزگ و کشت وکشاری

تاری و شامو غروبا

سرسرین گوات و هوای

دوست دارین دیدگان چو

آیی هلمند ،شیلگ و خاشرود امستین

مارگوی پت دور دستین

پزوکی هامون موجین

جاندمی جولین دشتا

کهنگین برزین کلاتا

گوستگین نام ونشان و

زندگین تاریخ و نکلی

دوست دارین دیدگان چو

آیی عزت آیی ننگا

آیی پتی مرو جنگا

آیی سولوآیی سوبا

آیی بزگر ومزور و خواری

دوست دارین دیدگان چو

تهارین آیی شپانا

آیی آباتی و راهانا

سکی و رنج و غمانا

ننگرین مرداناآیی

لج پالین کادانا آیی

آباتین گراز مانی

باندی روچی روشنین استارا آیی

آباتین آیوکا آیی

دوست دارین دوست دارین

من وتی چو سر و ماهی

خدا بزانت کئی حیال ءُ ترانگءَ چه گوستگاں
من گام گام سرجمیں زمانگءَ چه گوستگاں

منارا دوشی بے مرادین تیرےءَ نپر کتگ
منی میار چی انت من نشانگءَ چه گوستگاں

منارا هچ گرَز نه انت په گنج ءُ مال ءُ دولت ءَ
تئی شوهازءَ من همک حزانگءَ چه گوستگاں

همک حسابءَ من اے دلوتانی گورسی کتگ
بُزانی پاسپانی ءَ من شوانگ ءَ چه گوستگاں

من قاضی گلزمینءِ غم، وتی کتگ همک وڑا
بربری من عقل ءُ هوش ءُ زانگ ءَ چه گوستگاں

محمد حسین عنقا

گالاں په نوکیں پسگاں نوکیں جناں وتی
نوکیں سُراں من مان کناں لیکواں وتی
بوتگ سروز کُهن ته نو کے کناں گراں،
دمبورگ ءَ را تار دگر مان کناں وتی
پرچی گشاں چه خسرو ء‌ُ شیریں و کوه کن
اچ شه مُرید حانی ءُ چاکر گوشاں وتی
میے دوستیں که پُل گور ءَ‌ بست آئی نام مٹ
گالاں پچے من گیسو ءِ نام ءَ گراں وتی
مور ءَ ‌من بُن دیاں که نه نندیت مے ڈِه ءَ
لک لک ستا من گردن ءَ هنج ءِ کناں وتی
من هزم رستم ءِ پچے ایران بجنتی چیر ءَ
سندھ ءِ برو کیں پنوں ءَ کاراں رواں وتی
کارنت لوڑی ءِ که ستا کنت دومی ءَ
میریں بلوچیاں او گلایاں شیاں وتی
سرداریاں زبان ءِ زمین کُرته ونڈاگر
بیبرگ من بیاں کناں لاشاریاں وتی
هُور ءَ من چوں کناں که نه کیتے زبان منی
داتِش اگر بهشت ته جود ءَ براں وتی
عنقا هما را پٹ که چه سهدار هم کپوک
هر چی سرا ئے اتک نه هشتے زبان وتی

دلی عاشق کت ءُ داتے منارا
که اے پیم ءَ به رکینیت وتارا
گناهے عاشقی زنڈیں گناهے
به پهریزیت خدا مارا شمارا
قیامت باکه شپ هچی نمانی
کپی کهرے جتائی ءِ شپ ءَ را
من زاناں راه ءُ را بنداں بهشت ءِ
سلامت کاں خدا مار ءِ دپ ءَ را
کریم ءِ ذکر ءُ طاقت بس همیش انت
که چُکًی تئی گُشان ءِ پلو ءَ را

«کریم دشتی»

تقدیم به همه دوستانی که گدام (چادر – tent) را دوست دارند به خصوص جناب گمشادزهی که همین اواخر به گدام رفته عکس‌هایی به اشتراک گذاشت.

شعری از محمد حسین عنقا

ما بلوچوں گداں نندوکیں
مئے گدان اِنت آسمان ءَ چو
وش نگه ب ی بی ءِ گدان ءَ چو
چے سما هست ماں جهان ءَ چو
لوگے ماڑی گے پل اڈوکیں
مئے چراگ آسمان ءِ استال انت
روک بے عیب چو سر ءِ خیال انت
چے سما ماں جهاں چشیں حالی انت
هست گش بے چراگ الوگیں
گوه ءِ برز ءَ ماں آسمان نشتگ
چش که چپین ور استیں دیدگ
بی سما، اچ گلام، اچ واجگ
جهل نندوک پرزنندوکیں
سنگ مئے سرجه ریک مئے بوپ انت
لوس میے گس او شهر مئے لوپ انت
گوه ءِ گٹیں تلانگ مئے توپ انت
پج مزاری سلانی پوشوکیں

ساز کوهانی پرما گوطنبارگ
صوت کورانی پرماژنبارگ
گال گواتانی پرماهیژارگ
مئے دل ءِ نیست ئی سر نوکیں
مئے مڑائی په بولکی ئین ذات
پرکھ نئے مذهب که هچ مبات
نے همی زرّع حاکمی ءِ پسبات
نیست هیچ و شمنے رسینوکیں
ما بلوچوں گدان نندوکیں

امروز انت هزارانی دل ءِ راز دل ءَ انت              تو بیا که من ءَ دوست په تو باز دل ءَ انت

چماں چه نه بیت پاشک زرین واهگ ءِ زیمل         ارسانی زهیر نالیں نل ءِ ساز دل ءَ انت

یات انت من ءَ نیاد زمستانیں شپانی                 چو بهاپ تئی بکملیں امباز دل ءَ انت

چے تیاب دپ ءِ ریک ءُ زر ءِ چول مجازیں         مروارد ءَ کرکینک ءَ مه شوهاز دل ءَ انت

ما نیکیں گناهگارانی کئی قاضی شر ءَ جنت         ما لوٹیں به بیت کئیف تر واز دل ءَ انت

                        «مبارک قاضی»

لغات

پاشک:‌فاش

واهگ: خواسته – عشق

ارسان: اشک

نیاد:‌ مجلس و دیوان

امباز:‌آغوش

کرکینک: صدف

روچ ءَ گوں غماں گریوگ هر پاساں شپ ءِ نارگ       آسان نه انت درد ءُ سوزمان ءِ دل ءَ دارگ

بالاد ءَ کسانین ءَ همبل تئی شاباش انت!                  گوازین یے په شُد روچاں انگت نئے دلِوارگ

حال ءَ وتی دنیا ءَ باور چوں کنائین یے!                 چاک بیت نه کنت سینگ اندر نه بیت پیش دارگ

اے داگ منا داتگ آزاتیں غلامی ءَ                         ارساں که هوار انت حون، گوں کندگاں اُفارگ

چُٹگ چه اے اندوهاں هنچوش انت پتو ساحر      آزمان ءِ پدانک بندگ، استالانی جهل آرگ

                                                                       «مراد ساحر»