آواز باد و باران
مشغول گشتن در میان پوشه های موسیقی در هارد کامپیوتر بودم به کنسرت استاد شجریان به یاد بم برخوردم. در این کنسرت یکی از اشعار بسیار زیبای دکتر شفیعی کدکنی (حتی به روزگاران) به بهترین نحو توسط استاد اجرا گردید. برای من افتخار بزرگی است که استاد شعر و ادب فارسی را هنگامی که در دانشگاه بودم در یک برنامه زیارت کردم. باید اعتراف کنم تنها چیزی که می توان درباره او گفت تواضع است. در ادامه شعری از استاد را که بسیار دوست می دارم به این نوشته اضافه می کنم.
این مهربانتر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره، در چشم جویباران
آیینه نگاهت، پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت، صبح ستاره باران
بازآ که در هوایت خاموشی جنونم
فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران
ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از دست دادند بی شماران
گفتی: به روزگاری مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران
بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سر خیل شرمساران
پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران
وین نغمه محبت، بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی است آواز باد و باران
بــلــوچ ءَ سـَـلام
لـَـک شـَهید ، لـَـک بیل و لـَـکیں ماه و روچ
کــَنــت سـَـلام دُردانـَـگــیــں پـَر تـو بـَلــوچ
مــاه و اِسـتــاراں و پـَـؤر ، داں روشن انت
نِــیــر ءَ زیر انت هـَـاک ءَ تـئـیـگ ءَ و گــروچ
پــَـهـــر په سَـر بــُـرزاں و پـُر زانــتــاں بیت
روژنــا ژیــمــبــیــں شـَپ هـم مهکان بیت
داد تــرا راجــدپــتـــر و راجـــاں چــه گــوں
هـَـاک تــرا مهر انت و مِـسـک ءِ جـان بیت
زنــدمـان جــهــدانی لـَـکی یـیـں بـَـر انت
پـَـهــر اُمـیـت انت و زِهـاں و اِســپَــر انت
زانـت شـَپــانی شَپ چـراگ و انـگـَر انت
زانت تئی دوزواه و پـُشت انت و سَر انت
تـاج تـرا نـام انـت نـیـکـیــں ، هـَـاک و آپ
اِسپـَـر ات مردی گوں داته ، زهم ءَ چاپ
بـــیـــرک اِت روچ روژنــایــیــں نــیــل تـاپ
مـَردی اِت کــوه انــت بـُرزیں ، کـوه کاپ
دَپـتـر ات جـُهـد انـت و راهــانی دَر انت
راه تئی مردی ، تـئـی زانت ءِ شـَر انت
چَـمّ تـئـی بـانـزانی دیـر گِندیں چـَر انت
هم سپاه اِت بــے بـهـا ، بــے دَروَر انت
داں زمانگ هست ، سَربُرز بات ئـے تو
روژنـــا ، آبــات ، آزات ، شــات ئـــے تو
مـهـلـب . کـنگر ، دوئـیـں یکزات ئـے تو
په نزانتکاریں بداں ، شـَهـمـات ئــے تو
او بـلوچ ! پَهر په جهان بات ئـے مـُـدام
زندگاں دراهیں جهان کنت انت سَـلام
رَه گِـر و رَه پـول ، مـنـزل جـَنـت شــام
دیر نه انت ٹِک دَنت پتو هم سوبءِ بام
لـَـک شـَهید ، لـَـک بیل و لـَـکیں ماه و روچ
کــَنــت سـَـلام دُردانـَـگــیــں پـَر تـو بـَلــوچ
کریم بلوچ _ تـَهـل
چـُـکانی دیوان اُرُس ءِ گیدی آزمانک
—————- ——————–
ترینـــــــوک : کریم بلوچ _ تـَهـل
شَلـْـگـُـم
پیـرُک ڈگار ءَ شَلگُمے کِشت . شَلگُم رُست و مَزَن بیت .
پیرک لوٹـِت که شَلگم ءَ چه ڈگار ءَ به گـُـوَج ایت ؛ کـَشّ اِت و هرچی زور ئی جَت و کـَشّـِت ئی ، گـُـوَتک ئی نه کـُت .
پیرک تَوار کت بـَـلـّـُک ءَ که آئیا مَـدَت بکنت .
بلّـُک گِپت پیرُک ءَ ، پیرُک گِپت شَلگُم ءَ ؛ هرچی زور اش جَت و کـَشّت اش ، گوتک اش نه کت .
بَلـّک توار کت وتی نواسگ ءَ که آهان ءَ مَـدَت بکنت . نواسگ گـپـت بلک ءَ ، بـلّــُـک گِـپـت پـیـرُک ءَ ، پیرُک گِپت شَلگُم ءَ ؛ هرچی زور اش جَت و کـَشّت اش ، گوتک اش نه کت .
نواسگ توار کت وتی کـُچَکـُک « ژوچُک » ءَ که آهان ءَ مَـدَت بکنت . ژوچـُـک گِـپـت نواسگ ءَ ، نواسگ گپت بلک ءَ ، بـَـلـّـُک گِـپـت پـیـرُک ءَ ، پیرُک گِپت شَلگُم ءَ ؛ هرچی زور اش جَت و کـَشّت اش ، گوتک اش نه کت .
کـُچَکـُک « ژوچُک » توار کت پــِشـُک ءَ که آهان ءَ مَـدَت بکنت . پشّـُک « ماشکا » گِپت کـُچَکـُک « ژوچُک » ءَ . ژوچـُـک گِـپـت نواسگ ءَ ، نواسگ گپت بلک ءَ ، بـَـلـّـُک گِـپـت پـیـرُک ءَ ،پیرُک گِپت شَلگُم ءَ ؛ هرچی زور اش جَت و کـَشّت اش ، گوتک اش نه کت .
« ماشکا » یین پشّــُک توار کت مـُشـْکـُک ءَ که آهان ءَ مَـدَت بکنت . مُشْکـَلـُک گِپت « ماشکا » یین پشّــُک ءَ « ماشکا » گِپت کـُچَکـُک « ژوچُک » ءَ . ژوچـُـک گِـپـت نواسگ ءَ ، نواسگ گپت بلک ءَ ، بـَـلـّـُک گِـپـت پـیـرُک ءَ ،پیرُک گِپت شَلگُم ءَ ؛ زور اش جَت و کـَشّت اش ، آهر ءَ گـُـوَتـْک اش شَلـْـگـُم ءَ و هوری ءَ گِـرَست و وارت اِش !