گِپتگوں تچکء مادنیں راهے
سر بیاں دلجماں بهارگاهے
آ که جزم اَنت چه وتی جندءَ
آ نه نِند انت نچار انت همبراهے
روت بے چاڑی ء تهاریں شپ
کئیت روژنا ء چاڑیں بانگواهے
تئی دیدارءِ دلجمین واهگ
منا سر کنت ایمنیں جاهے
زاناں پیرے نوں کپتگ ے طائر
په تر گُرّ ایت مرچی روباهے
شهر در پیات خواهد آمد
شهر
گفتی « به سرزمینی دیگر خواهم رفت، به دریایی دیگر می رم.
شهری دیگر بهتر از این پیدا خواهد شد.
هر تلاش من محکوم به تقدیر است،
و قلب من — همانند جسدی — مدفون می شود.
چه مدت ذهنم در این برهوت باقی خواهد ماند.
به هر کجا که چشم می اندازم، هرکجا را می بینیم
ویرانههای تاریک زندگیام را اینجا می بینم،
جایی که سالها گذراندهام،نیز نیست و نابود می شوند.»
سرزمینیهای نو نخواهی یافت، دریایی دیگر نخواهی یافت.
شهر در پیات خواهد آمد. در همان خیابانها پرسهخواهی زد.
و در همان همسایگیها پیر خواهی شد،
در همان خانهها موهایت سپید خواهند شد.
همیشه به این شهر خواهی رسید. به مقصد سرزمینی دیگر — امیدوار نباش–
برایت کشتی باشد، هیچ راهی نیست.
همان گونه که زندگیات را اینجا نابود کردی
در این گوشه، تو آن را در همه جهان نابود کردهای.
کنستانتین کاوافی – شاعر و روزنامهنگار یونانی
بشیر بیدار
راه یک اِنت ءُ منزل اِنت یکیں
درد یک اِنت ءُ هم دل انت یکیں
کئے کماشی ءَ تولگ ءِ منیت
شیر یک انت ء جنگل انت یکیں
نالیت گیابان ءُ کوچگ ءُ بلاں
سرجمین زید ءِ شانتل اِنت یکیں
ما اگاں دُور ءُ گِستا گِستا ئین
ره جِتا اِنت ءُ بُنجل اِنت یکیں
براه ءُ بالادے نیست بشیر درور
هلک ءِ دابانی نازل انت یکیں
شعری از رهی معیری که با صدای بنان و آهنگ خالقی جاودانه شد – به مناسبت نوروز
بهار
گل من بستان، گشته چون رویت
چمن از گل شد، چون سر کویت
بلبل از مستی هر نفس نغمه ای سر کند
سبزه درگیرد روی صحرا را
لاله آراید چهره زیبا را
قطره باران چهره لاله را تر کند
با مینای می آماده کن می را
هان مطرب بزن ساقی بده می را
کز بلبل آید نغمه نـــوروزی
پر کن قدح با شادی پیروزی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
نوگلی پیدا در بهاران کن
رو و مویش را بوسه باران کن
هر دم از شادی خنده زن، باده خور پای گل
لاله گر خواهی آتشین رویش
سنبل ار جویی تار گیـسویش
گل اگر باید چهره او نگر جای گل
شد فصل گل و من دور از آن ماهم
ای سرو روان وصلت زجـان خواهم
باز آ که چون گل در کنارم باشی
در نوبــــهـــاران نوبــهـارم باشی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
شعری به مناسبت شانزدهمین سال درگذشت عطاشاد شاعر بزرگ بلوچ
عطاشاد
“نظامی گنجوی”
دلبر صنمی شیرین، شیرین صنمی دلبر —— آذر به دلم بر زد، برزد به دلم آذر
بستد دل و دین از من، از من دل و دین بستد ——— کافر نکند چندین، چندین نکند کافر
دو رخ چو قمر دارد دارد چو قمر دو رخ ——— عنبر ز قمر رسته، رسته ز قمر عنبر
چوگان سر زلفش زلفش ز سر چوگان ———— چنبر همه در جوشن، جوشن همه در چنبر
هرگز به صفت چون او، چون او به صفت هرگز ———- آزر نکند نقشی، نقشی نکند آزر
چشمش ببرد دلها، دلها ببرد چشمش ———– باور نکند خلق آن، خلق آن نکند باور
حیران شده و عاجز، عاجز شده و حیران —— بتگر ز رخش چون بت، چون بت ز رخش بتگر
عاشق شدهام بر وی، بر وی شدهام عاشق ———— یکسر دل من او برد، برد او دل من یکسر
نالم ز رخش دایم، دایم ز رخش نالم ———– داور ندهم دادم، دادم ندهد داور
گریان من و او خندان، خندان من و او گریان ——- لاغر من و او فربه، فربه من و او لاغر
مسته صنما چندین، چندین صنما مسته ———- می خور به طرب با من، با من به طرب می خور
منت به سرم بر نه، بر نه به سرم منت ——— ساغر به کفم بر نه، بر نه به کفم ساغر
ازرق شده بین گردون، گردن شده ازرق بین ——– اخضر شده بین هامون، هامون شده بین اخضر
بستان به فلک ماند، ماند به فلک بستان ———— عبهر چو قمر بر وی، بر وی چو قمر عبهر
گلبن به سرش دارد دارد به سرش گلبن ———– بر سر زوشی معجر، معجر زوشی بر سر
سوسن به طرب برزد، برزد به طرب سوسن ——– زیور ز خط گل گل، گل گل ز خط زیور
ژاله همه شب بارد بارد همه شب ژاله ——— بی مر به جهان لولو، لولو به جهان بی مر
بلبل به فغان آمد آمد به فغان بلبل —— از بر شده بین نالهاش، نالهاش شده بین از بر
رفته به سفر یارم، یارم به سفر رفته ———— ایدر چه کنم تنها؟ تنها چه کنم ایدر؟
