حضور خارج از وطن بلوچها در منطقه خلیج فارس به خوبی مستند شده است، اما اطلاعات کمی در مورد سکونتگاه های بلوچ در شرق آفریقا وجود دارد. بلوچها – به زبان سواحیلی به نام وابولوشی (مفرد: Mbulushi) – که در دهه ۱۸۲۰ در کنیا و تانزانیا سکنی گزیدند، جوامع مسلمان سنی بلوچی-سواهیلی-زبان ناهمگون هستند که از ایران ریشه دارند. آنها به عنوان مزدور با نیروهای عمانی به زنگبار آمدند و پس از سال ۱۸۹۰ به نیروهای استعمارگر آلمان و انگلیس در شرق آفریقا پیوستند. از دهه ۱۹۶۰، زمانی که کشورهای شرق آفریقا مستقل شدند، بلوچ ها به تجارت، کشاورزی مکانیزه، حمل و نقل و کارهای حرفه‌ای مشغول بودند. اگرچه بسیاری از بلوچ های شرق آفریقا در دهه ۱۹۶۰ به اروپا، آمریکای شمالی و کشورهای مختلف خلیج فارس مهاجرت کردند، موج های جدیدی از بلوچ ها در فواصل نامنظم به شرق آفریقا رسیدند. آخرین مهاجرت در سال ۱۹۷۹ پس از انقلاب اسلامی ایران بود. تنها در ناحیه روجوا، در منطقه ایرینگا تانزانیا، سکونتگاهی متشکل از حدود هفتاد خانواده بلوچی ایجاد شد که به زودی به کشاورزی مدرن مشغول شدند.
بلوچ در آفریقا
