غزل – مراد ساحر
روچ ءَ گوں غماں گریوگ هر پاساں شپ ءِ نارگ آسان نه انت درد ءُ سوزمان ءِ دل ءَ دارگ
بالاد ءَ کسانین ءَ همبل تئی شاباش انت! گوازین یے په شُد روچاں انگت نئے دلِوارگ
حال ءَ وتی دنیا ءَ باور چوں کنائین یے! چاک بیت نه کنت سینگ اندر نه بیت پیش دارگ
اے داگ منا داتگ آزاتیں غلامی ءَ ارساں که هوار انت حون، گوں کندگاں اُفارگ
چُٹگ چه اے اندوهاں هنچوش انت پتو ساحر آزمان ءِ پدانک بندگ، استالانی جهل آرگ
«مراد ساحر»
رُنگ راهان مرو چوتینان
ره تئی مادنین دیما انت.
په من شیر، وشن گلین ساحرے
ستا کرزیت