گِپتگوں تچکء مادنیں راهے
سر بیاں دلجماں بهارگاهے
آ که جزم اَنت چه وتی جندءَ
آ نه نِند انت نچار انت همبراهے
روت بے چاڑی ء تهاریں شپ
کئیت روژنا ء چاڑیں بانگواهے
تئی دیدارءِ دلجمین واهگ
منا سر کنت ایمنیں جاهے
زاناں پیرے نوں کپتگ ے طائر
په تر گُرّ ایت مرچی روباهے
*بهری چه مکران شعر جی مَی وتی ملک کهن میـرین بلوچانی وطن رشکِ یـمن داغِ ختـن دوستَی بسی نزّیکِ من هنچو که ساه اندر بدن پر مَی دلا مثل چمن تَی ڈوک و ڈَل دُرّ عدن گزّ و کُنر، سرو و سمن زیرُک چو شاخ نسترن بیا تو بکن گو ما سخن آ گوستگین گپان…
شعری چه واجه مرحوم استاد عبدالرحمن پهوال – بلوچ شاعر – اوگانستان دوست دارین دیدگان چو من وتی ماتی دیاری دشت و لوتین ریکسارا باگ و سبزین نیزارا دوست دارین دیدگان چو سرومگین هاکانا آیی نیوگ و آپانا آیی آیی هور گرند و گروکان مست و گج شانین رودان صاف وسبزین آسمانی چرگ وسیل شکاری…
میان هر سنگیبه هر رنگیچهره ماهگون تو پیداست.این فرض عشق استدر این جنگچه کسی مرده و چه کس زنده خواهد ماند.گو چشمان کور شود،دل تنگ شود،هنوز بر سر راهت خواهم نشست.آن گلی که به رنگ توستآن گلچگونه چیده خواهد شد؟تو چراغ عشق منی جاناما را چو خدا به تو ایمان است.تو دین منی،ایمان منییک بار…
شعری از سعدی به مناسبت روز سعدی ۸۹ وقتی دل سودایی میرفت به بستانها گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل ای مهر تو در دلها وی مهر تو بر لبها تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم تا خار غم عشقت آویخته در دامن آن را که چنین دردی از پای دراندازد گر…
به مناسبت روز بزرگداشت سعدی در بارگاه خاطر سعدی خرام اگر خواهی ز پادشاه سخن داد شاعری* هفت کشور نمیکنند امروز بی مقالات سعدی انجمنی* منآن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت هنوز آواز میآید…