شعری از تاجمحمد طائر
گِپتگوں تچکء مادنیں راهے سر بیاں دلجماں بهارگاهے آ که جزم اَنت چه وتی جندءَ آ نه نِند انت نچار انت همبراهے روت بے چاڑی ء تهاریں شپ کئیت روژنا ء چاڑیں بانگواهے تئی دیدارءِ دلجمین واهگ منا سر کنت ایمنیں جاهے زاناں پیرے نوں کپتگ ے طائر په تر گُرّ ایت مرچی روباهے