کم نویسی
گاهی وقت‌ها همه چیزی محیای نوشتن است الا حس و حال یا بهتر بگویم وقت شاید. این مدت سوژه‌های فراوانی برای نوشتن وجود داشت که به دلایلی معذوریت‌های زمانی و گرفتار شدن در جاهای دیگر از نوشتن درباره آنها باز ماندنم.
این نوشته برای این است که عریضه‌ی این وبلاگ خالی نباشد. همچنین جهت اعلام وجود در کنار سایر دوستان و نویسندگان این چند خط را می نویسم. هرچند امسال ، اخیرا، برای خودمان مشغولیت جدید خلق کردیم اما امید به نوشتن در ما هنوز موجود است. البته لازم به یادآوری است که ننوشتن یا به عبارتی کم نوشتن دلیلی برای نخواندن نیست. اکثر مطالب دوستان را دقیقا می خوانم. اگر دنیا امان داد دل در گرو نوشتن دارم.
پی‌نوشت‌ها:
۱. شروع سال جدید تحصیلی را به همه کوششگران عرصه تعلیم و تربیت تبریک می‌گویم
۲. تسلیت به خاطر کشتن شدن برخی از مردم بلوچ در آواران به دلیل زلزله اخیر
۳. محکومیت اهانت به ساحت زنان بلوچ، هر چند این سخنان آنقدر نچسب به زنان بلوچ است که ضرورتی حتی برای بیان آن وجود ندارد.
