“نظامی گنجوی” دلبر صنمی شیرین، شیرین صنمی دلبر —— آذر به دلم بر زد، برزد به دلم آذر بستد دل و دین از من، از من دل و دین بستد ——— کافر نکند چندین، چندین نکند کافر دو رخ چو قمر دارد دارد چو قمر دو رخ ——— عنبر ز…
-
-
«فراقی»
احمد شاملو (فروردین ۱۳۵۴ – رُم، ایتالیا) چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمونِ تلخِ زنده به گوری! چه بی تابانه تو را طلب می کنم ! بر پشت سمندی گوئی نوزین که قرارش نیست. و فاصله تجربه ئی بیهوده است. بوی پیراهنت، این جا و اکنون . –…
-
بود آیا؟
برداشتی آزاد از یکی از اشعار مبارک قاضی برای نشان دادن اندیشههای نهفته در اشعار نوین بلوچی گویند مردم، زمانه زمانهای دگر است اما این دل همانی است که بودست بود آیا؛ آفتاب به هنگام پرتو فشانی کند؟ بود آیا؛ ستارگان به «گلزمین» آیند؟ بود آیا؛ بلبل الحان کند بود…
-
کافر عشق
شعری از امیرخسرو دهلوی – شاعر پارسیگوی هند کافر عشقم مسلمانی مرا در کار نیست هر رگ من تار گشته حاجت زنار نیست از سر بالین من برخیز ای نادان طبیب دردمند عشق را دارو به جز دیدار نیست ناخدا در کشتی ما گر نباشد گو مباش ما خدا داریم…
-
شرح پریشانی – بت عربدهجو
شرح پریشانی ترکیببندی منحصر به فرد در زبان فارسی، از سرودههای وحشی بافقی است. ارزش ادبی آن به خاطر آرایههای ادبی بسیاری که در آن به کار رفتهاست مورد توجه قرار دارد. دوستان شرح پریشانی من گوش کنید داستان غم پنهانی من گوش کنید قصهٔ بیسر و سامانی من گوش…
-
بِگند کسمتءَ منی
مبارک قاضی بِگند کسمتءَ منی بچار کُدرتءَ منی چے رنگیں سولءُ تران کنت چے ڈؤل ایں گپ بیان کنت زمینءَ آزمان کنت شراب بارین وارت نہ وارت پد ھم تتران کنت وتی دلءَ ما راجءِ یک بلاءیں مھروانی آں وتی دلءِ ماں گونگیءِ نہ گوشتگیں زبانی آں وتی دلءَ ماں…
-
دوست دارین
شعری چه واجه مرحوم استاد عبدالرحمن پهوال – بلوچ شاعر – اوگانستان دوست دارین دیدگان چو من وتی ماتی دیاری دشت و لوتین ریکسارا باگ و سبزین نیزارا دوست دارین دیدگان چو سرومگین هاکانا آیی نیوگ و آپانا آیی آیی هور گرند و گروکان مست و گج شانین رودان صاف…
-
دستونک – مبارک قاضی
خدا بزانت کئی حیال ءُ ترانگءَ چه گوستگاں من گام گام سرجمیں زمانگءَ چه گوستگاں منارا دوشی بے مرادین تیرےءَ نپر کتگ منی میار چی انت من نشانگءَ چه گوستگاں منارا هچ گرَز نه انت په گنج ءُ مال ءُ دولت ءَ تئی شوهازءَ من همک حزانگءَ چه گوستگاں همک…
-
اشعاری از خیام
امروز روز خیام آن دانشمند رند است. این کهنه رباط را که عالم نام است و آرامگه ابلق صبح و شام است بزمیست که وامانده صد جمشید است قصریست که تکیهگاه صد بهرام است □ این یکد و سه روز نوبت عمر گذشت چون…
-
زبان
محمد حسین عنقا گالاں په نوکیں پسگاں نوکیں جناں وتی نوکیں سُراں من مان کناں لیکواں وتی بوتگ سروز کُهن ته نو کے کناں گراں، دمبورگ ءَ را تار دگر مان کناں وتی پرچی گشاں چه خسرو ءُ شیریں و کوه کن اچ شه مُرید حانی ءُ چاکر گوشاں وتی…