بیا او مرید، بیا او مرید، بیا او مرید دیوانگیں بیا بیا کہ دیوانے کنوں، مولانگ و مستانگیں سوتکگ ترا عشقءِ زراب، مارا غماں کرتگ کباب تو ھانلءِ درداں زرئے، ما پہ وطن جانانگیں چاکر تئی دوستءَ پلت، چما دگہ ڈنگاں وطن تو سر پہ شیدائی شتئے، ما پیھناں زنداگیں…

*بهری چه مکران شعر جی مَی وتی ملک کهن میـرین بلوچانی وطن رشکِ یـمن داغِ ختـن دوستَی بسی نزّیکِ من هنچو که ساه اندر بدن پر مَی دلا مثل چمن تَی ڈوک و ڈَل دُرّ عدن گزّ و کُنر، سرو و سمن زیرُک چو شاخ نسترن بیا تو بکن گو…