از من بگریزید که میخوردهام امشب
شعری از فروغی بسطامی
اندوه تو شد وارد کاشانهام امشب مهمان عزیز آمده در خانهام امشب
صد شکر خدا را که نشستهست به شادی گنج غمت اندر دل ویرانهام امشب
من از نگه شمع رخت دیده نورزم تا پاک نسوزد پر پروانهام امشب
بگشا لب افسونگرت ای شوخ پری چهر تا شیخ بداند ز چه افسانهام امشب
ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد ای بیخبر از گریه مستانهام امشب
یک جرعهی تو مست کند هر دو جهان را چیزی که لبت ریخت به پیمانهام امشب
شاید که شکارم شود آن مرغ بهشتی گاهی شکن دام و گهی دانهام امشب
تا بر سر من بگذرد آن یار قدیمی خاک قدم محرم و بیگانهام امشب
امید که بر خیل غمش دست بیاید آه سحر و طاقت هر دانهام امشب
از من بگریزید که میخوردهام امشب با من منشینید که دیوانهام امشب
بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی گر جان نرود در پی جانانهام امشب
دستت درد نکند مصطفی. هیچ کس نتوانسته بود مثل تو ، هوای زمستانی را به بهار تبدیل کند.
بلوچم ;
از محروم ترین نقاط ;
نمایش فقر، بی عدالتی و ستم ;
بلوچستان;
اما همیشه سرفراز;
روستاهای زیبا ;
بسیار زیبا ;
کودکی ام رو زیر همین نخلای سبز;
کمال حان ;
اشکم ناخودآگاه در می اد ;
بطوریکه کل صورتمو می شوره صدا;
توی تمام وجودم جریان پیدا میکنه;
و تموم نمیشه;
من به وطنم بلوچستان ;
به معنای واقعی عشق می ورزم ;
از طرف من یه بوسه:
به خاک پاکش بزنین;
و بگین من بر می گردم ;
و تا پای جان خدمت می کنم ;
من باید;
در تو سرزمین نازنین ;
رنج کشیده ام ;
مدفون بشم;
و ;
داغ دلمو تازه کردین;
برای سرزمینم ;
آزاد شدن;
از فقر و گرسنگی;
نژادپرستی و مهاجران;
جنایت و مکافات;
خشونت و سرکوب ;
میل به تغییر ;
” قدرت و حاکمیت”
عوض نمی کنم ;
با ;
همچون;
روسیه، چین، ایران ;
و همچنین غربی ;
چهارگوشه جهان;
شهر بزرگ جهان;
از جمله;
شیکاگو، نیویورک،
تورنتو، واشنگتن و لندن ;
روستای خود;
مــرگـاپ ـــ بشیر بیـدار
بـَلّاں نه نالیـــــت شانتـــلے
کوهاں نه گواهیـت بـُزگلـے
مئے زعفـراں زیدیـں دَمـگ
ویرانیـں دشـت ءُ جنگلـــــے
تیرانت که چو هورءَ رچنت
جونان بچار سر په سر انـت
جکسیت زمین پریات کنـــت
بمب انت که چو بیرءَ کپنــت
ساهاں بچاراِت سستگیـــــں
هوناں اے پنــژار بستگیـــں
جونــــــان جناور جاتگیــــں
کـــــــوه ءِ نوان ءَ کپتگیـــں
ارواه چو مرگ ءَ بال کنــاں
چیـهــالاں جنزیــــت آزمـــاں
حیران ءُ هشک انت گلزمیـن
کنگ انت گشئـے کوه ءِ زبان
مـرگاپ ءِ لمـــب ءِ آ کـــروچ
کرتگ بداں مئے حیر ســوچ
شپ تا نه بنـت سیاه ءُ تهــــار
درپشنت کجا مئے وشیـں روچ
منـد انت یا پنجگـــــور ببیــت
دائـم مـُج ءُ تامـورنه بیـــــــت
پرسیــگ نه بیت داں پتــّرے
چوگان ءُ چاپ ءُ سور نه بیت
سنگت نه انت آ مئــے بد انت
چـه مادنیـں راه ءَ رد انــــت
اے فاضـــل ءُ اے عـــزت ءِ
پدریـچ ءُ فکرءِ پشپـد انــــت
مـنــّاں که دردانـت بے شمـار
زوراکـی ءِ رنگ انت هـزار
کئے قرنے ءَ ساٹیت ســرے
پــرواه ندارنــــت ســرمچــار
سازگـر وتی سازاں شلیــــں
آسـے دل ءِ بنــــداں بلیــــــں
په کورگ ءَ سینگار کنیــــں
راج ءِ شهیــداں ما یلیــــــں
پلّیـں شهیـد سالونـک بنـــت
موتـک ءِ بدل نازینک بنت
دور حمـّــل ءِ آتکـگ پــــدا
کوهنــیں ربیدگ نـوک بنت
چه نامداریـں راجی شائـر بشـیــر بیدار ءِ شئیرانی دپتــر « ماهیکان»